روزنگار چهارم

ساعت نزدیک ۹صبح،بچه ها خوابیدند،روشنا بعد از سه روز دل درد و بی خوابی،آرام خوابیده،زینا هم دیشب آنقدر فوتبال بازی کرد که از خستگی خوابش برد.

دارم سفرنامه به ویتنام را می خوانم،از مجموعه کتاب های منصور ضابطیان،

موزه جنگ رفته و از جنایت های جنگی می گوید،

حالم بد می شود،روزگاری نه چندان دور,من عاشق جنگ بودم،عاشق ایستادن بر سر عقیده، تحمل هر جور و جفایی برای اعتقاد قلبی ام و تلاش برای خوب زندگی کردنی که مرا به سمت"خوب مردن" ببرد آن هم در سن جوانی!

اما حالا،آنقدر عاشق خود زندگی ام که خواندن همان چندخط از کتاب هم حالم را بهم می زند،

یادم هست کتاب "زندگی،مرگ و دیگر هیچ" از اوریانافالاچی را خریده بودم به عشق خواندن از جنگ!!!

نمی دانم چه چیزی در من مرده که دیگر طرفدار هیچ جنگی برسرعقیده نیستم...دارم به این یقین می رسم که هیچ عقیده ای درست نیست،همه چیز نسبی است و از سمت طرفدارانش درست و غلط بودنش اندازه گیری می شود،

کشتن و کشته شدن بر سر یک فکر،یک باور که عموما هم پروبال داده شده،درست نیست،

دنیا جای بهتری می شد اگر آدم ها می فهمیدند تفاوت ها نشان از بدی و خوبی نیست،بد و خوب فقط درصد کمی از جهان را گرفته..

پ.ن:یادم هست روزهایی که بر سرعقیده هایم در زندگی شخصی ام می جنگیدم روی در یخچال نوشته بودم"ان الحیاه عقیده و الجهاد"

حالا اگر بخواهم بنویسم 

می نویسم"من کار خوب خودم را انجام می دهم،تو هم خوبی مثل من"