روزنگار اول

ساعت هفت صبح...بعد از یک خواب چهارساعت پیوسته با انرژی! نشستم و روشنا را تاب میدهم تا بخوابد،

"زینا" کنار ما روی تختش خوابیده،آقای "میم" در اتاق را بسته و خواب خواب است،

زینا که همسن روشنا بود تمام شب روی پاهایم تکانش می دادم و نشسته می خوابیدم...خواب های عجیبی هم می دیدم،خوب یادم هست یک شب خواب دیدم کربلا هستم،درست زیر قبه،نور قرمز داخل ضریح و همهمه ی مردم هنوز یادم هست،یک شب هم ایوان نجف بودم،

آن موقع سر زینا خیلی بیشتر از امروز مذهبی بودم و دلم نازکتر بود و به اشاره ای می شکست.

اما حالا نه،دنیا برایم تغییر کرده،یکجورایی از آن آدم مذهبی غمگین سختگیر و جدی قبل زده شدم،

شاد و منعطف و لحظه نگر شدم،

هم دردهایم را می فهمم و هم شادی هایم را.

بیشتر در موردش می نویسم.

پ.ن:  "زینا" دختر آبان ماهی  شش ساله ی من  و روشنا دختر مردادی من،زاده ی سال کرونا.

.

شب نگار اول

چشم هایم از بی خوابی می سوزد،

پاهایم بی حس شده از وزن" روشنا"که روی  پایم خوابیده...

اما دوست داشتم جایی از حال  و احوال تکرار نشدنی این روزهایم بنویسم.

چهل و چند روز است که دوباره مادر شدم و گذر ساعت هایم را در چالش ها،تلاش ها و دوندگی هایم نمی فهمم.

فقط شب که همه خوابیدند مونای درونم بیدار می شود با میل زیاد به نوشتن.

این شد که بعد از ده سال به وبلاگ نویسی برگشتم!

پ.ن:من عاشق نوشتنم❤