بُعد منزل نبود در سفر روحانی...یا کاش منم همسفرت بودم

از وقتی رفتی

از همان غروب روزتاسوعای غمگین که در تراس سوار ماشین شدنت را دیدم

دلم کنده شد همراهت رفت،تمام دیشب محزون بودم و نگران،نگران شب و جاده و رانندگی ،وقتی رسیدی مهران،وقتی آنتن گوشی ات رفت،فهمیدم از رمز رد شدی

غم ام بیشتر شد

گذاشتم به حساب غم روز عاشورا،غم اینکه عزاداری نمی توانم بروم،

قرص ضد افسردگی ام را خوردم و با کارهای خانه و بچه ها مشغول شدم و منتظر که پیام ام دوتا تیک بخورد،بعد تیک آبی بخورد بعد جوابم را بدهی

جوابم را عصر فرستادی

و من و دلم هر دو باهم آب شدیم....