به استقبال پاییز

هوا خنک شده،آفتاب مایل می تابد و عمر روز کم و کمتر می شود،

سحرخیز شده ام،هفت صبح نشده بیدارم،یکجور آمادگی برای دوهفته بعد که صبح ها باید زینای خواب آلود را راهی مدرسه بکنم!

خنکای ظریفی!می پیچید زیر پوستم،

منتظرم تا کمی بالا بیایم(لود بشوم!)،بروم سراغ خانه تکانی آشپزخانه

بعد از چندسال رفتم سراغ تکاندن خانه ای که به لطف بچه ها نیاز جدی به مرتب شدن درون کابینت و کمدها دارد،

این وسط ها هم پرده ها را بشورم،از گاز و ماکروفر و هود گند زدایی!بکنم،

تصور می کنم چند هفته بعد در تاریکی ساعت ۵ عصر نشستم کنار دفتر مشق زینا،نارنگی پوست می کنم،دیکته می گویم،روشنا برای خودش می چرخد،شوفاژ کمی روشن است خانه گرمای مطبوعی دارد و آقای میم هنوز از کار برنگشته...

پ.ن:دوستان و نزدیکانم راهی سفر اربعین شده اند،کار من شنیدن خداحافظی ها و در دل تکرار این شعر پویانفر"اربعین اوضاع چه جوریه حسین/کار من امسال صبوری،دارم می میرم"....