گُلی دوزم به رنگ خون...

بوی خون می پیچید زیر دماغم،بوی زهم و دوست نداشتنی اش،

هربار اخبار را می خوانم بدون استثنا بوی خون را می فهمم.

غمگین می شوم،خشم و اضطراب و در نهایت ترس می نشیند کنج دلم بعد مثل یک زامبی سیاه تمام تنم را می گیرد،تپش قلب می گیرم،دست و پایم شل می شود،

گل گاوزبانی دم می کنم و می نشینم کنار بساط نخ و سوزن هایم

چمدان کوچک قدیمی از مادربزرگ به من رسید و پارچه ها، کارگاه ها و نخ هایم را درونش جا دادم،

شغل جدید دوست داشتنی ام ،حال خوب کنِ این روزهای من!

راستش فهمیدم اگر دنبال درآمدم باید از این راه بهش برسم

خسته نمی شوم،دنبال بهانه برای انجام ندادنش نیستم،هرچنددقیقه ای که بیکار می شوم یک گل می دوزم،

تمیزی خانه در حد رفع نیاز برایم مهم است باقی وقتم را می گذارم سراین کار

همانجا به زینا دیکته می گویم،باهم امتحان هایش را می خوانیم،فقط یک موجود کوچک فضول!روزی چندبار چمدان را بهم می ریزد،گارکاه های بزرگ را می اندازد گردنش!نخ ها بهم می پیچد،پترن ها را از توی کاور در می آورد،دست به قیچی و بسته سوزن می زند و...صبر من را تمام می کند!!!!

هربار کم می آورم نخ و پارچه که دستم می گیرم شارژ می شوم