همسایه

در برج ۹۶واحدی ما،

هرکس داستان متفاوتی دارد.

جوری که گاهی از تفاوت بین ساکنان برج،شگفت زده می شوم.

به خاطر زینا با چندتایی از همسایه ها دوست شدم.

وجه اشتراک ماهم داشتن دختربچه های دبستانی است،

دوستان من در تهران غریب اند،به واسطه کار همسرانشان به تهران مهاجرت کردند.

اکثرا بچه های کوچک دارند،زنان جوان صبوری که رنج غربت را به امید زندگی بهتر در این شهر گیج و گم،تحمل می کنند.

قصه امروز من از پنج شنبه صبح شروع شد که دوستم خانم نون باصدای لرزان زنگ زد که دختر بزرگش باید بیمارستان بستری بشود و سه تا بچه کوچکش را بیاورد خانه ی ما؟

روز قبل خانه ی شان بودم و کیک هل و چای به خورده  و خیاطی کرده بودیم

باورم نمی شد یکدفعه آنقدر تغییر؟

این شد که آلان چند روزی هست من مادر پنج فرزند کوچکم،یکی همسن زینا،یکی پنج ساله و یکی همسن روشنا.

روز اول خیلی سخت بود،کم آورده بودم در سرم صدای دکتر ه در موضوع رنج دادن خودم برای دیگران می چرخید اما صدای ناراحت دوستم و تنهایی او بلندتر بود.

از دوم پدر بچه ها تمام روز پیش شان می ماند و فقط سه چهارساعتی که به بیمارستان می رود بچه ها پیش ما هستند.

به توانایی مادرهایی فکر می کنم که بچه های کوچک زیادی دارند.