پیش به سوی انزوا

بعد از مدت ها مهمانی رفتیم،خانه عمه آقای میم

کمی فکر کردم چه بپوشم،بعد دیدم هردوساعت باید روشنا را ببرم دستشویی پس به مانتوی بلند مشکی اکتفا کردم

حوصله آرایش هم نداشتم که صدای آقای میم در سرم پیچید که "دوست دارم آراسته باشی"

به ریمل و ضدآفتاب اکتفا کردم.

انگشتر و دستبند و ساعت هم به زور!دستم کردم.

وقتی وارد جمع شدم یکدفعه انگار همه چیز برایم بی معنا شد!

خب حالا که چی؟

سلام و احوالپرسی کردن با این ده دوازده نفر فامیل واقعا چه فایده ای دارد وقتی من باید به تک تک جملاتم فکر کنم تا در خانواده همسر به گزافه گویی و بی ربط گویی و احیانا تکه انداختن محکوم نشوم؟

خیلی زود حوصله ام سررفت،سختی بردن روشنا به دستشویی هم اضافه شده بود.

هفته قبل هم با دایی و دخترخاله ام به خانه باغ رفتیم،

آنجا هم روی جملاتم فکر می کردم،سعی می کردم در مورد مسائل جدی با هیچ کدامشان هم کلام نشوم،اگر جمله ای گفتند که حاشیه داشت سکوت کنم و....

با آقای میم هم همینم،کمتر حرف می زنم و بیشتر فکر می کنم نکند خسته باشد،روی مدار غر باشد،حوصله شنیدن نداشته باشد و ...

همه ی این ها باعث شده تنهایی را به هم صحبتی با آدم ها ترجیح بدهم

امشب تمام راه به این فکر می کردم نکند تصمیم گرفتم از درون گرایی به انزوا پیش بروم؟