برف

نشستم روی مبل،اشک هایم می چکد روی صورتم،همزمان با رئیس بزرگ و خواهرفرنگ نشین چت می کنم،خواهر فرنگ نشین سرحال نیست،از پیام هایش می فهمم مهاجرت کوتاه مدتش به ینگه دنیا سخت بوده،

گلویم مزه خون می دهد،بس که حرف بیماری پدرم آمده تا پشت لب هایم و به خواهر فرنگ نشین چیزی نگفتم،

تصویر چهره خون آلود بابا تو اورژانس بیمارستان،صورت زرد رنگش تو آی سیو،احتمال بالای نیاز به پیوند کبد،همه و همه من را از پای در آورده.

رئیس بزرگ آمده بود ملاقات،حال و روز زارم را دید و پیام داد،اشک هایم از بیچارگی و ترس بزرگم از آینده،همین جور می چکید روی صورتم.

نوشته بود چه خوب که زود می گذرد یعنی سخت نمی گذرد،برای من از سه شنبه صبح تا حالا ده سال گذشته،

ربنا لاتحمل لنا مالا طاقه لنابه....

خدایا به ما چیزی را تحمیل نکن که تحملش را نداریم...