سایه جنگ

دیروز صبح زود بیدار شدم درس بخوانم کاملا دیوانه شده بودم،

به این فکر می کردم اگر جنگ شد و مجبور شدیم  خانه را ترک کنیم،من چه چیزی برمی دارم؟

فقط لباس و اسباب بازی بچه ها،دیوانه وار می خواستم آب در دل بچه ها تکان نخورد!آن هم وسط جنگ و آوارگی

مثل یک فیلم لحظه ای جلوی چشمانم آمد که در خانه ام را می بندم به امید اینکه وقتی برمی گردم سالم باشد...و بعد انگار ویرانه ای دیدم که وسایل خانه ی ما از بین سنگ و بتن ها پیدا بود...

غم آوارگی غم سنگینی است...کاش مردان جنگی بفهمند این مردم عادی هستند که تاوان جنگ را می دهند..‌.