دی ماه

این روزها نوشتم نمی آید...هرچه به نیمه ی دی نزدیکتر می شویم،هوا که سرد و بی بارش می شود،آفتاب که از پشت آلودگی ها بی رمق می تابد،دلهره می گیرم،

دلهره آن جمعه ی سیاه و هفته ی بعد از آن،

داغی بر دل دارم شبیه داغ بچه از دست داده ها،

انگار گوشه ی جگر مادری را با مهری داغ زده باشند،همین قدر درد و اشک باهم،همین اندازه سوال بی جواب که چرا آنقدر ناجوانمردانه؟

برای حرف ز که دنبال ایده بودم،به نام سرباز رسیدم،بعد سرچ و سرچ،مکتب حاج قاسم را ورق می زدم،اشک می ریختم،اشک بود و اشک،

روشنا روی پایم خوابیده بود و من آرام زار می زدم،انگار همین آلان خبر را شنیده باشم،

من داغدارم،نه اینکه بر عقیده ی حاج قاسم باشم،نه،او را هم نمی شناختم،فقط اسم بود و چندتا عکس تکراری،

اما او مرد صادق الوعده بود،در وعده ای که داد راستگو بود،

این برای من که در سرزمین وعده های دروغ بزرگ شدم،ستاره ای بود در آسمان ظلمانی شب،

حتی وعده ی انتقام سخت او هم درست از کار در نیامد،تیری به سمت دشمن پرتاب شد و ۱۷۶ نفر در آسمان بی گناه پرپر شدند...

نباید برای از دست دادن او زار بزنم؟

نباید دی ماه برایم سیاه و سخت بگذرد؟

می گذرد،دوسال است که دی ماه برایم عذاب است و درد جگر و سوال چرا....