آمدم ای شاه پناهم بده...

آنقدر ننوشتم که می توانم وبلاگم را ترک کنم....مثل هزاران وبلاگی که بهشان سر می زنم و می بینم نویسنده در یک سه شنبه ای،شانزدهم دی ماهی،سال نود و یکی دیگر ننوشته،

امروز به ذهنم رسید نکند از نوشتن وبلاگی هم گذشتم؟مثل ده ها چیزی که گذشتم ازشان،مثل گذشتن از مرحله های مختلف بزرگ شدن؟

****

آمدم سفر،سفری که از اول می دانستم مثل قبل نخواهد بود،هرجا که من و بچه ها و آقای میم باشیم کیفیت زندگی نود درصد همان است!

امااااا اصلا فکر نمی کردم روشنا ساعت ۴صبح در قطار بیدار بشود و نخوابد تا ساعت ۸صبح!

یعنی آن همه تکان های قطار در نیمه شب برای روشنا خواب آور نبود!

بعد هم تمام عصر بخوابد و ما نتوانیم برویم حرم تا شب،

شب سرد مشهد که هرچه بچه ها را پوشاندیم فایده نکرد و روشنا آنچنان خروسکی شد که راهی دارالشفا شدیم!

برای اولین بار در سفر مریض داری کردم،تمام این سه شب(همین آلان حتی)

روی زمین اتاق خوابیدم و روشنای را بدخواب روی پاهایم تکان می دادم تا خود صبح!

به جز پروژه ی سخت دارو خوراندن به روشنا،بدغذایی،سرفه های سخت و بدخوابی شب ها،

مدرسه ی زینا و تکالیف زیاد و درس هایی که هر روز داشت،هم بود!

روزها دوساعت  بعد از صبحانه که موقع اذان ظهر بود می رفتم حرم و بعد با بچه ها در هتل می ماندیم تا فردا صبح!

بساط درس های زینا را پهن می کردیم وسط اتاق و مشغول درس و مشق،

داخل حرم هم اما خوب بود،می رفتیم رواق دارالحجه که بچه دارها آنجا بودند،روشن و بزرگ و باصفا،

من حواسم به بچه ها بود و با دیدن بازی و دوست پیدا کردنشان قند در دلم آب می شد،

مخصوصا روشنا که مثل جوجه ها اول می ایستاد کمی اطراف را نگاه می کرد بعد یکدفعه سرعت می گرفت تا بدود!

غذای آماده و اتاقی که دیگری مرتب می کرد آنقدر خوب بود که وقت داشتم با زینا بازی کنم،برای روشنا آنقدر کتابش را تکرار کنم که خودش بی خیال بشود و برود بازی!

با آقای میم کمی حرف بزنیم،عکس های خوب بگیریم،

اینبار زیارت متفاوتی داشتم....تا گنبد را دیدم گفتم برای تشکر آمدم و دعا برای دیگران.