می دانی دلم می خواهد زندگی را از همین جا،همین آلان که نشستم روی مبل،(بدنم کوفته است انگار کتک خورده باشم،سرم سنگین و صدام گرفته،دمنوش چای کوهی و آویشن گذاشتم کنارم و روشنا دورم می چرخد و با قاشق آب می خورد)

دقیقا از همین جا متوقف کنم،مثل "نورا سید" در "کتابخانه ی نیمه شب"؛بروم زندگی دیگری از خودم را امتحان کنم

زندگی که به خاطر پایین دست بودن،به خاطر زن بودن،به خاطر مادر بودن،آماج بدخلقی ها قرار نگیرم،نشوم کیسه بوکس غر و بدخلقی های کاری،مالی و حتی شخصی.

من آدم بی عرضه و ناتوانی نیستم فقط به خاطر مادرخانه دار بودن دست و بال پروازم بسته شده،کاش بال هایم را می دیدی آدمی که میل پرواز  داشته باشد یک روزی حتی روز آخر عمرش می پرد.

پ‌.ن:نمی دانم چرا از دیروز غروب که به خودم می گفتم نشنو،به قلبم می گفتم مچاله نشو،

هم شنیدم و هم مچاله شدم....