روزمره دوست داشتنی

صبح به ساعت همیشگی(نه صبح!)،روشنا نق نق کنان بیدار شد،قبل ترش زینا آمد روی تخت ما خوابید.

شیر روشنا را دادم خوابید،خودم اما سرحال بودم،سرحال با مختصری بدن درد و گرفتگی صدا!

کرونای لعنتی آنچنان آلرژی فصلی قوی را برمن مسلط کرد که از سال کنکورم یادم نمی آید این طور افتاده باشم،

دیروز امان از دیروز،

اما امروز خیلی بهترم،ناهار را گذاشتم،لباس ها را ریختم داخل ماشین،

ماشین ظرفشویی را روشن کردم،

کمی با دوستانم که دیر به دیر بهشان سر می زنم،چت کردم،

دمنوش بابونه و زنجبیل تازه دم کردم برای آلرژی،

دلم آفتاب بیرون را می خواهد اما باید بچه ها را ببرم حمام،

سر زانوهای روشنا را لیف بزنم،بعد از حمام  لوسیون بمالم تا دوباره لطیف بشود،

موهای زینا را خوب شامپو بزنم تا گره نخورد،ناهارش را بدهم و بفرستمش کلاس تکواندو،

اگر آقای میم عصری برود بیرون،خانه را جارو بزنم و گردگیری کنم،

بخور بدهم،سیونس هایم زیر بار این همه ترشح دارد منفجر می شود!

شنبه وقت واکسن دارم،با کمال تعجب سایت وزارت بهداشت به من نوبت داد و من حالا ماندم کدام را بزنم؟؟؟

پاییز در راه

هوا آنچنان در خانه ما پاییزی شده که رو آوردیم به شلوار و بلیز آستین بلند!روزهایی که روشنا با زیردکمه ای رکابی جولان بدهد در خانه دارد به پایان می رسد،

زینا هم کلا برعکس فصل لباس می پوشد،تابستان بلیز آستین بلند و ساق شلواری و جوراب با شنل بافتنی!و دستکش !!تردد می کند و زمستان ها سر نپوشیدن کاپشن و کلاه بگو مگوها داریم!!

دلم می خواهد بروم خرید دفتر و مداد،بنشینم پای جلد کردن کتاب های زینا(با جلد آماده و مخصوص)،

تصویر مادرم که انبوه کتاب ها و دفترهای من و خواهرفرنگ نشین را می چید دورش و تند تند با آن جلدهای نایلونی لوله ای محکم که چند رنگ داشت کتاب ها را جلد می کرد،اتکیت می زد و می گذاشت گوشه ای تا شب پدرم با خط خوش اش اسم هایمان را بنویسد،

بعد با خط کش و خودکار قرمز برایمان دوخط کنار دفترهای بی خط می کشید،کاغذهای بعدی با خودمان بود و من اصولا خط هایم کج در از کار در می آمد!

من با مدرسه ای شدن زینا به بیست و پنج،شش سال قبل می روم و می آیم!

شب نگار

یک سال شد که اینجا می نویسم....

روزنگار

عکس پروفایلم را نگاه می کنم....از معدود عکس هایی است که سلفی خوبی از کار درآمده،روسری اماراتی مشکی،کمی آرایش،چادرم روی شانه هایم،رستوران معروفی رفتیم،به دعوت عمه جان میلیاردم،همین روز بود،دوسال پیش همین روز،

خواهرفرنگ نشین قصد برگشتن داشت،دخترعموی ینگه دنیا نشین هم آمده بود سری به خانواده بزند،مادرم از حج واجب برگشته بود،به تمام این مناسبت های خوب،عمه جان همه را زنانه به ناهار دعوت کرده بود...

خیلی خوشحال بودم،اسباب کشی داشتم و به سلامتی به پایان رسیده بود،موها و وزنم ایده آل ترین حالت این سال ها بود،زندگی ام بعد از یک مدت طولانی به روتین خودش برگشته بود....

این ها را که مرور می کنم انگار صدسال پیش بود....آنچنان خاک گرفته که باورم نمی شود عمه جان و مادربزرگم هنوز روشنا را ندیدند،زن عمو و دختر ینگه دنیا نشینم این روزها داغدار فوت برادر زن عمویم هستند که پدری می کرد برایشان،دور شدیم از هم،غم نشسته همه جا،

دلم همان روزگار سال های قبل را می خواهد که به نظرم سخت بود....

شب نگار

آلان که تایپ می کنم،خسته و عرق ریزان و البته خوشحال،نشستم بین تخت بچه ها،روشنا را دارم تاب میدهم تا بخوابد،قصه های شب گذاشتم تا زینا بخوابد،ریسه های ستاره ای که مادرم عید غدیر برای زینا خریده بود و تمام این یک ماه و اندی مانده بود روی میز ناهار خوری،حالا وصل شده به پرده و نورش روشنایی مطبوعی دارد،اتاق بچه ها بعد از چند روز بالاخره جمع شد،گردگیری،جارو و طی کشیدم،

آشپزخانه را هم حسابی جمع و جور کردم،دوتا کابینت های عطاری!را که در این مدت بهم ریخته شده بود،تمییز و مرتب کردم،

پذیرایی را از انبوه آشغال هایی که روشنا از صبح تا آخر شب "اَه اَه"گویان می خورد،عق می زند و من از دهانش در می آورم!!!،جارو کردم،طی کشیدم و همین نیم ساعت پیش به سرم زد تا رومیزی را عوض کنم،حالا خانه شبیه قبل نیست،فقط مانده اتاق خودمان،

تمام این کارها را به یمن وجود مادرم انجام دادم،ساعت ۸ شب وقتی شنید من حالم خوب نیست آمد تا آمپول تقویتی بزند برایم،از در که آمد تو چشم هایش گرد شد!!!

کمی کمکم کرد و موتور من را روشن کرد!به آقای میم هم آمپول زد ،او هم انگار موتورش روشن شده باشد،بچه ها را برداشت رفت خانه مادرش تا من به کارهایم برسم....

***

قبل ترها وقتی خیلی اذیت می شدم و تحت فشار قرار می گرفتم،دنبال مقصر این فشار بودم تا از او جبران آنچه بر من رفت را بگیرم و خب نمی شد!از دید "آن ها" من اصولا کاری انجام نداده بودم تا به خاطرش اذیت شده باشم،گاهی هم علت مبهم بود ونامش  "امتحان خدا".

حالا فهمیدم برای هر آزاری که بر ما می رود،چه مقصر معلوم باشد چه نه،چه عمد باشد چه سهو،"زمان" تنها مرهم است،مرهمی که کم کم می آید و یکهو به خودت می آیی می بینی داری بدون درد زندگی می کنی و حتی می خندی!

خوشحالم که زمان هست،ماه پیش این روز ماجرای کرونا شروع شد و امروز تمام شده،مثل بقیه دردها.‌‌..