شب نگار

آلان که تایپ می کنم،خسته و عرق ریزان و البته خوشحال،نشستم بین تخت بچه ها،روشنا را دارم تاب میدهم تا بخوابد،قصه های شب گذاشتم تا زینا بخوابد،ریسه های ستاره ای که مادرم عید غدیر برای زینا خریده بود و تمام این یک ماه و اندی مانده بود روی میز ناهار خوری،حالا وصل شده به پرده و نورش روشنایی مطبوعی دارد،اتاق بچه ها بعد از چند روز بالاخره جمع شد،گردگیری،جارو و طی کشیدم،

آشپزخانه را هم حسابی جمع و جور کردم،دوتا کابینت های عطاری!را که در این مدت بهم ریخته شده بود،تمییز و مرتب کردم،

پذیرایی را از انبوه آشغال هایی که روشنا از صبح تا آخر شب "اَه اَه"گویان می خورد،عق می زند و من از دهانش در می آورم!!!،جارو کردم،طی کشیدم و همین نیم ساعت پیش به سرم زد تا رومیزی را عوض کنم،حالا خانه شبیه قبل نیست،فقط مانده اتاق خودمان،

تمام این کارها را به یمن وجود مادرم انجام دادم،ساعت ۸ شب وقتی شنید من حالم خوب نیست آمد تا آمپول تقویتی بزند برایم،از در که آمد تو چشم هایش گرد شد!!!

کمی کمکم کرد و موتور من را روشن کرد!به آقای میم هم آمپول زد ،او هم انگار موتورش روشن شده باشد،بچه ها را برداشت رفت خانه مادرش تا من به کارهایم برسم....

***

قبل ترها وقتی خیلی اذیت می شدم و تحت فشار قرار می گرفتم،دنبال مقصر این فشار بودم تا از او جبران آنچه بر من رفت را بگیرم و خب نمی شد!از دید "آن ها" من اصولا کاری انجام نداده بودم تا به خاطرش اذیت شده باشم،گاهی هم علت مبهم بود ونامش  "امتحان خدا".

حالا فهمیدم برای هر آزاری که بر ما می رود،چه مقصر معلوم باشد چه نه،چه عمد باشد چه سهو،"زمان" تنها مرهم است،مرهمی که کم کم می آید و یکهو به خودت می آیی می بینی داری بدون درد زندگی می کنی و حتی می خندی!

خوشحالم که زمان هست،ماه پیش این روز ماجرای کرونا شروع شد و امروز تمام شده،مثل بقیه دردها.‌‌..