طفلکیِ درونم

رفتیم باغ کتاب،غرفه کودک و نوجوان،اتفاقی چشمم به یک دوره کتاب افتاد،

اسم یکی از کتاب ها این بود" من مهم هستم "

ورق زدم اولین صفحه نوشته بود: من مهم هستم چون وقتی صبحا هنوز خواب آلودم میرم تو تخت مادرم و در آغوشش می خوابم....

بغضم سریع تبدیل به اشک شد،

این تله ی لعنتی مهم نبودن،نیازمند تایید و تشویق بودن،یکی از سیاه چاله های مخرب روابط من بود...

هرگز در زندگی احساس نکردم مهم هستم،با وجود تمام خوب بودن ،درس خواندن و اهل دردسرنبودن ام،مهم نبودم،

چقدر تمام کودکی و نوجوانی ام دست و پا زدم تا دیده شوم و تایید بگیرم و هرچقدر من تلاش کردم نادیده گرفته تر  می شدم،

تنها آدم زندگی ام که مرا دید و برایش مهم بودم،مشاورم بود،

وقتی در آغوشم می گرفت(دلم برای آغوش مهربانش تنگ شده،خانم دکتر عزیزم)،

وقتی هرجلسه می گفت به خاطر هم صحبتی با تو به کسی وقت ندادم،وقتی از چهره و اخلاقم می گفت،وقتی فهمید من گیر چه تله هایی افتادم و دستم را گرفت،آدم مهمی شدم،

آدم مهم شدن این همه جنگیدن و بیش از توان کار کردن نمی خواست،

حالا یاد گرفتم آدم مهم خودم هستم،خود طفلکی ام ،کودک چهارساله ی خشمگین گریانی است که پا می کوبد چون شکلات را نخورده تا دندانش خراب نشود اما هییییچ کس تشویقش نکرده و در آغوش نگرفته،

حالا تبدیل به زن بالغ زیبایی شده که دارد همه جوره خودش را آنجور که دوست دارد حرکت می دهد،نه منتظر تایید کسی است،نه آغوش کسی را به زور می طلبد،

این را از عکس هایم می فهمم،چقدر صورتم شادتر و زیباتر شده،از بازخورد رفتار اطرافیانم که می گویند خیلی عوض شدی،از آقای میم که دیگر گله ی ده ساله ی" تو بی توجهی "را از او برداشتم،

کتاب را باید ده ها بار برای زینا و بعد روشنا بخوانم تا فهمند آدم مهمی هستند

چون من دوستشان دارم بی قید و شرط.