شب تابستانی خنک

در تراس را باز می گذارم،باد نسبتا شدیدی می آید،

برای روشنا کارتن گذاشتم و زینا در لب تاب عکس می بیند و می خندد

می آیم روی تخت دراز می کشم،بعد از یک روز پرکار(مثل هرروز)،کتابم را برمی دارم تا در سکوت بخوانم،

دفتری که برای کار یاد گرفتن می روم آشناست،اصرار دارند حتما آزمونی که در شهریور برگزار می شود را شرکت کنم،

دیروز برایم یک کمد خالی کردند،کمی کار یادم دادند اما حیف که هر روز نمی توانم بروم،

هفته ای یکبار یا دوبار نهایتا.

دیروز که بر می گشتم از شدت استرسی که داشتم و تلاش کرده بودم خنگ به نظر نیایم!داشتم سکته می کردم،رسیدم خانه حس می کردم در فاصله بین نفس هایم از دست می روم!!!!!

اما

اما

چقدر حالم خوب بود،چقدر حس مفید بودن داشتم،یک هویت جدید ،یک شاخه ی نو  در درخت زندگی ام جوانه زده 

تنها حسرت بزرگ زندگی ام این است که کاش این تجربه را در هجده سالگی داشتم بی دغدغه  و آزاد تا امروز که بچه ها و آقای میم و خانه زندگی تقریبا هیچ فراغتی برایم نگذاشتند.