قدم های اول،سخت و دوست نداشتنی

کتاب آیین دادرسی را ورق می زنم و هر سطر که می خوانم انگار یکنفر ته مغزم می دود و از هزارتوی راهروها،کشوی بایگانی دانشگاه را پیدا می کند و پوشه ها را فوت می کند!تا خاک ده_دوازده سالشان پاک شود و من یادم بیاید روزگاری این درس ها را خوانده ام!

خوش بینانه ترین حالت امسال قبول نمی شوم

می خوانم برای سال بعد،

برای من که روزی ۱۶،۱۷ساعت وقت درس خواندن ندارم،یک سالی روز دو سه ساعت درس خواندن ایده آل ترین حالت ممکن،استمرار همیشه جواب می دهد.

پشت فرمان می نشینم نفس عمیق می کشم تا یادم بیاید اول باید چه کنم تا ماشین روشن شود و نپرد!

برای راه افتادن،ترمز کردن،دنده عوض کردن باید چه کنم!!!

کمی بعد همه یادم می آید و منم که دارم آرام در خیابان خالی صبح جمعه رانندگی می کنم،تمام بدنم در انقباض است خسته می شوم انگار کیلومترها دویدم.

وزنم تکان نمی خورد اما هر روز ورزش می کنم،کم و بیش حواسم به خوراکم هست ولی ناامید نمی شوم ،از درس که خسته می شوم کفش هایم را می پوشم دمبل هایم را برمی دارم و نیم ساعتی عرق می ریزم بیشتر از این حوصله ام نمی کشد.

شب ها خودم را تصور می کنم که همه این مراحل را گذراندم و از آنچه بودم کیلومترها فاصله گرفتم

کاش میشد این روزها را شیفت کرد و پرید به روزهای خوب که لازم نیست آنقدر پرتنش و پرفشار تلاش بکنم،

کمی نفس عمیق لازم دارم.