شب نگار چهارم

ساعت ۱۲شب،اما هر دو بیدارند!

اتفاقی رخ داد که قانون نوشتن وبلاگم را زیر پا بگذارم...نتیجه کنکور در سال کرونا آمد،"سپهر وبلاگ یک مامان" تنها کنکوری اطراف من بود که شکر خدا نتیجه خوبی گرفتند،

یاد خودم افتادم،دو سه شب پیش از اعلام نتیجه،خواب رتبه ام را دیدم،۱۴۹

خیلی یادم نیست تو خوابم خوشحال شدم یا ناراحت،فقط یادم هست از جلسه بیرون آمدم از رتبه دو رقمی به رتبه ۸۰۰نزول پیدا کرده بودم!

اما رتبه ام همان شد که خواب دیده بودم با چند رقم کمتر!

وقتی برای انتخاب رشته رفتم،مشاور بهم گفت تو که دستت باز هرچی دوست داری انتخاب کن!

من عاشق دانشگاه تهران بودم،عاشق در پنجاه تومنی،حیاط و خیابان های دانشگاه،

اما اشتباه کردم،یک اشتباه غیرقابل قبول که هنوز خودم را نمی بخشم، انتخاب سومم دانشگاه علامه بود و من هرگز نباید دانشگاهی که دوست نداشتم را انتخاب می کردم هرچند بهترین رشته را انتخاب کرده بودم...

یادم هست روز اعلام نتایج نهایی همه جز من خوشحال بودند،حس می کردم ارزش رتبه و زحماتم به باد رفته...که بعد از اتفاق های سال۸۸،دقیقا بر باد رفتم...

دانشگاه علامه حتی جشن فارغ التحصیلی هم برای ما نگرفت!آرزوی پوشیدن کلاه و ردا به دل ما ماند و شنیدم سال بعد از رفتن ما،بچه ها با هزینه خودشان جشن گرفتند!

می دانم و برایم مسجل است اگر رشته ی پایین تر ولی دانشگاه تهران را می زدم و قبول می شدم حتما سرنوشت متفاوتی داشتم،شاید میل به درس خواندن در من کشته نمی شد و دانشجوی فعال و درسخوان درونم به کما نمی رفت..(همکلاسی های زیادی داشتم که برعکس من بودند،نمی خواهم بهانه بیاورم ولی یکی از عوامل دلسردی من همین بود)

دلم می خواهد به بچه های کنکوری بگویم غیر از رشته دانشگاه مورد علاقه هم مهم،اینکه کتابداری دانشگاه تهران باشی و دوست داشته باشی خیلی بهتر از حقوق علامه است که دوست نداری،چون دانشگاه به خودی خود آنقدر تو ذوق آدم می زند حداقل آدم به کارهای فوق درسی دانشگاه دلخوش باشد...