شب نگار

پنج شنبه بود که زینا را با چمدان راهی خانه مادربزرگ کردم،آقای میم کمی میوه و سبزیجات خریده بود،یک ظرف بزرگ سالاد کامل درست کردم،وقتی تصویر خودم را با ظرف سالاد دیدم از خوشحالی بال درآوردم...چرا؟

آرزوی من  بود همچین زندگی ای که آنقدر وقت و حوصله داشته باشم‌تا غذای گیاهی محبوبم را درست کنم،اما وقتی پدر و دختر هر دو بدغذا هستند واقعا شور و شوقی باقی نمی ماند که با برنامه رژیم ام فهمیدم همه اش بهانه بود...

تنبلی و بهانه هر دو باهم سال ها من را از آرزوی هایم دور کردند...

صبح ها به امید ورزش و صبحانه ام بیدار می شوم،حالا مطمئنم می توانم سبک زندگی دلخواهم را در بین پر مشغله ترین روزهای زندگی ام بسازم...