روزنگار

گاهی دلم می خواهد همسایه برج روبه رویی باشم و از خودم بنویسم،از زنی که طبقه اول برج روبه روی ماست،زنی که هر صبح به محض تابش خورشید روی گلدان هایش پرده را کنار می زند و نگاه شان می کند،کمی بعد با بطری آب می آید تک تک گلدان ها را با عشق آب میدهد،آب اسپری می کند روی برگ هایشان،

بعضی روزها روسری اش را سفت می بند دور خودش و بعضی روزها نه،

لباس ها را که پهن می کند روی بند رخت،حواسش به بچه هایی است که پایین برج بازی می کنندو دنبال دخترش است که بین بچه ها باشد،جایی نرود و ماسکش را درنیاورد،

گاهی دختر کوچکی را بغل می کند می آورد کنار گلدان ها و برایش از کوچه و گلدان ها می گوید،

غروب ها می آید مشت مشت یاس می چیند و بو می کند،در گرگ و میش هوای غروب و صدای اذان خیره می شود به جایی...

آخر شب ها که تمام چراغ ها و نورپردازی برج ها خاموش می شود و فقط صدای شرشر آبنمای برج می آید،

می نشیند روی چهارپایه و باز به جایی خیره می شود‌‌‌...

این زن طبقه اول برج روبه رویی به چه فکر می کند در تمام این ساعت ها و رفت و آمدش به تراس؟

پ.ن:حیف که همسایه روبه رویی ما اصلا پرده را کنار نمی زند!