این شب ها

شب ها همین حدود نیمه شب،وقتی بچه ها خوابیدند و روز پرفشار و پرمشغله به آخر می رسد،

همان طور که کوسن ها را مرتب می کنم،مسواک می زنم،لباس هایم را پرت می کنم داخل سبد لباس چرک ها،برای بار دهم روی کانتر و اپن را چک می کنم وسیله اضافی نباشد،کرم دور چشم،فیس واش،تونر و کرم دستم را می زنم،موهایم را باز می کنم،می خزم زیر پتوی خنک،

در همه ی این حال ها بغض بدی دارم،یک حال عجیبِ لعنتی....

که امروز هم گذشت،هنوز چندسالی باقی است،که باز فردا همین آش و کاسه است،

هر روز از خودم می پرسم چرا سر بزرگ کردن زینا حالم بهتر بود،شادتر بودم،عاشق تر بودم،از وقت گذرانی و در خانه چرخیدن خوشحال تر بودم؟

جواب همین جاست،در بغض لعنتی مادرانه ام،

اگر فقط من و زینا بودیم دیروز موقع آزمایش  سایه به جای اینکه خودش برود سرکوچه و من از پنجره نگاهش کنم، می بردمش پارک و یکی دوساعتی می چرخیدیم،فردا خودم می بردمش کلاس حضوری مدرسه،کارهایم خیلی کمتر بود وقت بیشتری برای درس می گذاشتم،وقت خواب و استراحتم منظم تر و با کیفیت تر بود و من حوصله بیشتری داشتم...

اگر فقط من و روشنا بودیم...عاشقانه دونفری مان طعم عسل می داد،می شد بغلش کنم ساعت ها کنار هم دراز بکشیم و او از روی من راه برود، برگردد، بچسبد،شیر بخورد،

باهم تاتی کنان کل خانه را راه برویم،ریخت و پاش ها کمتر بود،سرو صدا کمتر،تی وی خاموش،گردش صبح با کالسکه در هوای پاییزی برقرار،

بیکاری من بیشتر،

اما

آلان من نه اینم و نه آن....من مادر کافی هیچ کدام نیستم و این مرا مثل موریانه ای از درون می جود و دارم ذره ذره پودر می شوم....