باران

نشستم روی نیمکت،روبه روی پنجره ی قدی  رو به جنگل سبز و مه آلود،رگبار باران  روی شیروانی صدای یکنواخت خوبی دارد،آسمان دم صبح ابری و خاکستری است،

خروس همسایه می خواند،

اینجا خانه ای است که پدرم با پیچ و خم های بسیار ساخت،

زمینی در یک روستای دور از شهر روی تپه های مشرف به جنگل و دریا خرید،

بعد کم کم پی ساختمان را ریخت،دنبال سند رفت،طبقه اول را زد،طبقه دوم تمام دیوار را پنجره زد،

مهندس اول کمی اهمال کار در آمد،پول زیاد گرفت،گرانی های سال نود وشش آمد،کار خوابید،

همسایه کناری از شدت حسادت شکایت کرد که ساختمان در حیاط ماست،یک سال در گیر دادگاه بود،حکم تبرئه با برگه سند تک برگی با هم آمد،

مشکل مالی پیش آمد،ماشین را فروخت،هرچه من و خواهر فرنگ نشین گفتیم ویلا را بفروش و آماده بگیر گوش نکرد،

مهندس جدید آمد،کرونا آمد،راه ها بسته شد،با اتوبوس هر هفته آمد،وام گرفت،پول قرض کرد،

کار خوابید،

اول امسال کمی اوضاع بهتر شد،اتفاقی آشنای مادرم را پیدا کردند،پول زیاد گرفت و کار را تمام کرد،

دوماهی هر هفته خرد خرد آمدند،تمییز کردند،وسیله چیدند،خرده کاری ها را انجام دادند پول خرج کردند تا شد این....

نشستم جلوی پنجره،به جنگل نگاه می کنم نتیجه استقامت پدر و مادرم را می بینم دلگرم می شوم به زیرپا گذاشتن تمام مشکلات ریز و درشت برای رسیدن به آنچه خوب است....