شب های روشن من

ساعت ده شب است،دارم پادکست گوش می کنم برای اولین بار،همزمان هم گاز را پاک می کنم،ظرف ها را می چینم داخل ماشین ظرفشور،قابلمه ها را می شورم،کانتر را با اسپری تمییز می کنم،

روشنا با جعبه ماژیک هایش سرگرم است،زینا با نخ کاموا و سوزن پلاستیکی روی شال من طرح قلب می دوزد،

یک لحظه برمی گردم،قاب روشنی پشت سرم می بینم،زندگی ساده و درخشانی که پارسال حتی خوابش را هم نمی دیدم،

بعد از آن همه فشار و بدو بدوهای نوزاد داری،کرونا  و تعطیلی های پشت سر هم،بی خوابی ها،گریه ها و بدخلقی های زینا،حالا اینجا ایستادم،

 از آن حال بدی که مقابل آیینه داشتم خبری نیست،تقریبا ده کیلو کم کردم و کم و بیش لباس های قبلم را می توانم بپوشم و البته با شکمی دوبار زایمان کرده و اضافه وزن های زیادی را تحمل کرده،کنار آمدم

موهایم را با قرص بیوتین،رنگ و هایلایت در زیباترین و بلندترین حالت این چندسال نگه داشتم،

مونای پارسال را بغل می کنم و می گویم ممنونم ازت  دی ماه سال قبل  رژیم و ورزش را شروع کردی،برای روشنای نوزاد مادری کردی،با زینا و چالش های آقای میم کنار آمدی،روزهای سخت را دانه دانه پشت سرگذاشتی...