چون می روی بی من نرو

همان طور که دارم غذای نذری را گرم می کنم با خودم می خوانم "مکن ای صبح طلوع"

صدای دسته ها از دور و نزدیک در خانه می پیچید و من مثل هرروز با بچه ها داخل خانه ام به خاطر گرما و صدای بلند.

نگاهم به کوله ی مشکی گوشه ی خانه می افتد،آقای میم راهی کربلاست،

ظهر که خبر رفتن اش را داد،وسایلش را داخل کوله چیدم،لباس عربی،چفیه،عطر،قرص هایش،جوراب،حوله،تی شرت مشکی.....

آن موقع خوشحال بودم،خوشحال از رفتن اش،از اینکه روز عاشورا کربلاست،از اینکه با دوستانش می رود هم سرش هوا می خورد از فشار زندگی هم دلش سبک می شود به زیارت

اما

زن درونم که دیشب وسط روضه ای که درگیرش شده بود به خاطر گریه روشنا مجبور شده بود برگردد خانه،

دلش می خواهد به زمین و زمان غر بزند

که بچه ها حتی اجازه روضه گوش کردن هم به او نمی دهند ولی آقای میم می تواند برود تا ته دنیا!

اما من عجیب آرامم،زن شاد درونم برای روزهای نبودن آقای میم کلی ذوق کرده و زن غرغرو و همیشه ناراضی درونم را فرستاده ته ته مغزم تا صدایش به هیچ جانرسد.