هفته ای که گذشت

تمام هفته گذشته از خستگی هلاک شدم،آدم های زیادی را دیدم،در آغوش گرفتم،تسلیت شان  را پذیرفتم و تشکر کردم،تاج گل،دسته گل،ربان مشکی،عکسی که از قبل برای این روزها گرفته شده و قاب شده بود،

اما

همه ی این شلوغی ها و خستگی ها نمی گذاشت بفهمم که دیگر نیست

بعد از سال ها رنجور شدن و منتظر مرگ بودن،در آخر روی تخت خانه شبیه خوابیدنی آرام،در آغوش مرگ رفت

وقتی رسیدم هنوز روی تخت بود و پارچه ی سبزی روی جسدش،

اولین بار حجم انسانی وفات یافته را می دیدم،

به بهانه تمیز کردن خانه دایی به طبقه بالا رفتم و آنقدر آنجا ماندم تا ماشین بهشت زهرا او را برد.

من خیلی گریه نکردم،اطرافیان هم با من گریه نکردند برخلاف خواهر فرنگ نشین که زنگ زد و با او همه گریه کردند

این خاصیت من است که دیر می گیرم

درد را دیر می فهمم،

امروز هر لحظه قلبم در فشار است و غم پمپاژ می کند،عکسش را نگاه می کنم،صدایش در گوشم می پیچید،دلتنگی امانم را می برد...