جمعه

تمام دیروز خانه را مرتب کردم،اما هنوز بقایای تمیزکاری مانده،باید لباس خشک ها را تا کنم،لباس بشورم،ظرف ها را جابه جا کنم و ...

روشنا با ناله از خواب بیدارم کرد،تب ۳۸درجه داشت و گفت پاهایش درد می کند،از این تب های ناگهانی بیزارم،استامینافن دادم و خوابید،

صبحانه زینا را آماده کردم و فنجان قهوه ای دم کردم و منتظرم زینا صبحانه اش تمام بشود و بنشینیم سر درس های زینا،

تمام فکرم مشغول فرداست،

کاش دفتر تعطیل باشد یا روشنا خوب بشود و من با خیال راحت بروم دفتر.

مادرشاغل بودن سخت،روزهایی که پیش بچه ها هستم خیالم راحت اما دلتنگ کار و دفترم،روزهایی که دفتر می روم نگران بچه ها هستم مخصوصا روشنا.

کاش بچه ها ۸ساله متولد می شدند!