از این پیچ های تند۲

پدرم را که می بینم دلم ریش ریش می شود،هنوز دوران نقاهت را می گذراند و حرکاتش آرام است، کمی خمیده راه می رود و رنگ و روی پریده دارد،

مادرم در چشمانش غم نشسته،تابه حال آنقدر غمگین ندیده بودمش،وقت صحبت با من برخلاف تمام این سال ها،جلوی اشک هایش را نمی گیرد،پریشان و گیج به نظر می رسد از شدت ضربه ای که به هردو وارد شده،

دکتر می روند،اوضاع خوب به نظر نمی رسد،کبد به کلیه و قلب آسیب زده،انسولین وارد چرخه ی دارویی می شود،پرهیز غذا هم هست،آینده در ابهام و به شدت غم انگیز به نظر می رسد.

من....من نمی دانم باید چه کنم،فقط سعی می کنم به هردو امید بدهم و اینکه بپذیرند باید از حالا به بعد این مدلی زندگی کرد.

خوشحالی یعنی اطمینانی درونی به این که درد و رنج و سختی و بیماری و مرگ جزء لاینفک زندگی‌ست

اما هیچ کدام از آنها نمی‌تواند مرا از پا بیاندازد.