مادر

مادر بودن،مادر داشتن،

پیچیده ترین حس های دنیاست.

بچه که بودم روضه ها برایم خیلی سخت بود،اینکه غروب بشود در خانه را باز کنی و مادر دیگر در خانه نباشد...لازم نبود روضه خوان آسمان و ریسمان را بهم ببافد،غربت بچه ها دلم را ریش می کرد.

مادر که شدم نمی دانم چقدر این قسمت روضه واقعیت دارد و چقدر زاییده تخیل است اما می دانم که اگر من هم بودم،

بعد از ماه ها بیماری همین که کمی حالم جا می آمد دوست داشتم خودم موهای دخترکم را شانه کنم،برای پسرهایم غذا آماده کنم،شادی و برق چشم هایشان را ببینم که خوشحال اند "مادر خوب شده"...

اینکه مادر بشوی و دل به تقدیر بدهی و بچه های کوچکت را در این دنیای بی رحم بگذاری و بروی خودش روضه ی مفصلی است

که مردها هرگز درد این رفتن را نمی فهمند...

می آیند روضه را مردانه می کنند،آب و تاب کذب می دهند،دروغ و راست را بهم می چسبانند و خودشان را مدیون می کنند.